قانونی که مهری، عالی شاه و ایوب را محروم می‌کند!_روشنفکر

به گزارش “روشنفکر”، فوتبال ایران در سال‌های قبل دچار قوانین و مقررات گوناگون نقل و انتقالاتی بوده که زیاد تر آنها محدودیت‌های عجیبی را برای تیم‌ها و یقیناً بازیکنان به همراه داشته‌‌اند؛ از ممنوعیت خرید دروازه‌بان خارجی و سقف قرارداد ۳۵۰ میلیون تومانی تا محرومیت کامل از خرید بازیکنان غیرایرانی و اکنون اعمال سقف بودجه. در این بین دستورالعمل‌های نقل و انتقالاتی دست و پا گیر فرد دیگر هم وضع شدند که با ایرادات کارشناسی تعداد بسیاری همراه بودند و دیری نپایید که تصمیم‌گیران فوتبال نیز به آن پی بردند.

اما در کشمکش برای تغییرات و اصلاحات این قوانین و دستورالعمل‌ها این فوتبال ایران می بود که با مشکلات گوناگون دست و پنجه نرم کرد و زمان‌های بسیاری را از دست داد. یکی از این موارد برگشت امکان خرید بازیکن خارجی و سپس افزایش سهمیه بازیکن غیرایرانی می بود که با محدودیت‌های شگفت همراه شد.

در سال ۱۴۰۰ ممنوعیت خرید بازیکن خارجی در حالی برداشته شد که محدودیت فرد دیگر روی دوش باشگاه‌ها قرار گرفت. به گفتن مثال خرید بازیکن آفریقایی تنها در صورتی مقدور است که او در دو سال قبل حداقل دو بازی ملی داشته باشد. به گفتن مثال بازیکنی نظیر ایوب العملود که کیفیت قابل قبولی دارد، اکنون به علت عدم دعوت به تیم ملی، شامل این قانون نمی‌شود!

با این حال اما قوانین سازمان لیگ به این موارد محدود نشد و سال قبل قانون فرد دیگر حوالی افزایش سهمیه بازیکنان خارجی وضع شد که اگرچه امکان خرید ۱+۵ بازیکن را به وجود آورد، اما بازیکنان لژیونر ایرانی را هم در زمره لیست خارجی قرار داد که در نوع خود شگفت، بی‌سابقه و باورنکردنی می بود. اما در کنار این، سازمان لیگ خبرداد که اگر نفرات خارجی کمتر از ۶۰ درصد از زمان مسابقه را در زمین سپری کنند، سهمیه باشگاه سوخته و برای فصل آینده قابل منفعت گیری نخواهد می بود.

به عبارتی اگر هر فصل ۳۰ بازی لیگ برتر معادل ۲۷۰۰ دقیقه (بدون احتساب جام حذفی و آسیا) باشد، هر بازیکن باید ۱۶۲۰ دقیقه در زمین وجود می‌داشت تا سهمیه تیم خود را برای فصل آینده نسوزاند. اتفاقی که یقیناً برای نبیل باهویی رقم خورد تا پرسپولیس برای فصل تازه امکان خرید یک بازیکن خارجی را از دست بدهد.

اگرچه سازمان لیگ زیاد سریع به نادرست خود پی برد و قانون را از دقایق به تعداد بازی برد (که در درستی این هم شک و تردید وجود دارد) اما به هر حال پرسپولیس یک سهمیه خارجی خود را از دست داد. احتمالا برایتان دلنشین باشد که بدانید در فصل حتی تعدادی از بازیکنان سرشناس پرسپولیس هم می باشند که کمتر از ۶۰ درصد دقایق بازی را در ترکیب تیم خود سپری کردند.

پرسپولیس در این فصل ۱۹ بازی انجام داده که شصت درصد آن معادل ۶۴۸ دقیقه است که تعداد بسیاری از شاگردان اسماعیل کارتال به آن نرسیده‌اند:

سعید مهری ۳۸۳ دقیقه

امید عالیشاه ۵۰۴ دقیقه

ایوب العملود ۶۷۹ دقیقه

خدا بنده‌لو ۶۸۲ دقیقه

میلاد سرلک ۴۸۴ دقیقه

لوکاس ژوائو ۱۶۶ دقیقه

یقیناً امکان پذیر این نوشته گفتن شود که بازیکنی نظیر عالیشاه دچار صدمه دیدن شده، اما دلنشین این که سازمان لیگ حتی اسناد صدمه دیدن در رابطه نبیل را هم نپذیرفته است.

مسئله شگفت در رابطه قانون مذکور این است که عملا دست بالا را به بازیکنان خارجی می‌دهد و باشگاه‌ها برای جلوگیری از سوختن سهمیه، ترجیح خواهند داد بازیکنان خارجی را به جای بازیکنان داخلی در ترکیب خود منفعت گیری کنند.

به گفتن مثال الکسیس گندوز دروازه‌بان سرشناس و توانمندی است که از الجزایر به ایران آمده. فکر کنید او در بخشی از فصل دچار کم شدن شود و پرسپولیس به امیررضا رفیعی میدان دهد، رفیعی هم در درون دروازه پرسپولیس بدرخشد، اما در نهایت پرسپولیس برای جلوگیری از سوختن سهمیه خود ناچار است از الکسیس منفعت گیری کند و به این شکل تبعیض آشکار علیه بازیکن ایرانی انجام می‌شود.

از نظر دیگر این محدودیت در تضاد آشکار با قانون سقف بودجه است. سقف بودجه اجازه هزینه زیاد تر برای بازیکنان را می‌گیرد و طبیعتا با دقت به افزایش روزانه نرخ ارز، امکان خرید بازیکن خارجی تراز اول از باشگاه‌ها سلب می‌شود و آنها به ناچار سراغ بازیکنانی می‌روال که چه بسا از بازیکنان ایرانی ارزان‌تر هم باشند.

به گفتن مثال نبیل باهویی در قیاس با شهاب زاهدی مهاجمی ارزان‌تر به حساب می اید و زاهدی حتی در بازار خارجی هم دستمزدی در نزدیک به دو برابر باهویی می‌گیرد و طبیعتا در این چنین شرایطی طبیعی است که سرمربی هم منفعت گیری از زاهدی را در برتری خود قرار دهد.

اکنون فکر کنید باشگاه در انتخاب بازیکن خارجی دچار تردید شود و یک خرید نادرست را انجام دهد. اکنون برای آنکه سهمیه فصل آینده نسوزد، ناچار است ۱۸ بازی در یک فصل به این بازیکن زمان دهد.

همین نوشته جهت می‌شود تا او با دقت به وجود در اکثریت بازی‌های تیمش، به گمان زیاد نظر فرد دیگر را هم از لیگ برتر ایران به دست بیاورد و به این شکل وجود خود به گفتن بازیکنی بی فایده را در لیگ برتر تداوم بخشد و این علتی جز یک قانون نادرست نداشته است.

به هر حال وضع این چنین دستورالعمل‌هایی در فوتبال ایران شگفتی چندانی ندارد و هر ساله تکرار می‌شود، اما احتمالا زمان آن رسیده باشد که فدراسیون فوتبال یک بار به طور کارشناسی، مقررات نقل و انتقالات را از نو وضع کند تا فوتبال ایران از این حالت پیچیده و سردرگم خارج شود.

مسئله مهم این است که عموما این مقررات به شدت تاثیرگذار، پشت درهای بسته و در جلسات غیرعلنی وضع می‌شد و یک دفعه به خبر هواداران فوتبال می‌رسید اما انتظار می‌رود در آینده این اتفاق با کارشناسی زیاد تر رخ دهد.