۱۱ ژانویه ۱۹۹۶، شاتل فضایی اندور برای بازیابی واحد پرواز فضایی ژاپنی، نیمه‌شب به فضا پرتاب شد. پنجره پرتاب شبانه برای حمایتاز ضبط و برگشت به زمین یک فضاپیمای تحقیقاتی ژاپنی معروف به واحد پرواز فضایی (SFU) می بود.
شاتل فضایی اندور
ساخت این شاتل بعد از فاجعه انهدام فضاپیمای چلنجر در سال ۱۹۸۶، برای جایگزینی آن اغاز شد و نزدیک به پنج سال به طول انجامید.
اندور که جزو سه شاتل باقی‌مانده ناسا محسوب می‌بشود، از نظر تجهیزات مدرن‌ترین شاتل ناسا است. کامپیوترهای نیرومندتر و این چنین سیستم پیشرانه آن در نوع خود بی همتا بودند.
اندور در دوران خدمت بیست‌ساله خود، ۲۵ مأموریت را به پایان رساند و جمعاً ۱۴۸ فضانورد را به فضا برد. این شاتل آخرین مأموریت خود را در سال ۲۰۱۱ انجام داد و بعد از آن، همانند شاتل‌های دیگر بازنشسته شد.
اس‌تی‌اس-۷۲
واحد پرواز فضایی توسط آژانس ملی گسترش فضایی ژاپن از تانگاشیما در ۱۸ مارس ۱۹۹۵ روی یک موشک ژاپنی پرتاب شد و ده ماه را در مدار گذراند و دارای هدایت خودکار می بود.
تحقیقات در عرصه‌های علم مواد، زیست‌شناسی، مهندسی و نجوم صورت گرفت. متخصص مأموریت اس‌تی‌اس-۷۲، کویچی واکاتا، بازوی سیستم دستکاری‌کننده از راه دور مدارگرد به کار برد تا SFU را از مدار بیرون بکشد.
هر دو آرایه خورشیدی ماهواره‌ها باید قبل از بازیابی، وقتی که حسگرها قفل نادرست را بعد از عقب‌نشینی نشان خواهند داد، پرتاب می‌شدند. این روش پرتاب در تمرینات پیش از پرواز به‌گفتن یک اتفاق احتمالی در صورت وقوع این چنین اتفاقی گنجانده شده می بود.
قوطی‌هایی که آرایه‌ها را در خود جای می‌دادند، به فاصله ۱۲ دقیقه پرتاب شدند. رویه اضطراری ضبط ماهواره نزدیک به یک ساعت و نیم به تأخیر افتاد. هنگامی که واحد پرواز فضایی در محفظه بار اندور قرار گرفت، باتری‌های داخلی ماهواره به جستوجو اتصال یک کابل برق از راه دور به کناره ماهواره متصل شدند.
اس‌تی‌اس-۷۲ شامل چهار آزمایش دیگر هم می بود:
- آزمایش برگشت شار (REFLEX): برای آزمایش دقت مدل‌های رایانه‌ای که قرارگرفتن فضاپیما در معرض آلودگی را پیش‌بینی می‌کنند.
- آزمایش تعیین نگرش و کنترل سیستم موقعیت‌یاب جهانی (GADACS): برای نشان‌دادن فناوری GPS در فضا.
- آزمایش دستگاه‌های مهمات لیزری (SELODE): قرارگیری دستگاه مهمات لیزری در معرض نور خورشید.
- آزمایش رادیویی بسته اسپارتان (SPRE): آزمایش ارتباطات رادیویی آماتور.
منبع